“Inno all’amore” prima lettera di S. Paolo ai Corinzi
Se anche parlassi le lingue degli uomini e degli angeli,
ma non avessi Amore, sarei come il bronzo che risuona
o il cimbalo che tintinna.
E se anche avessi il dono della profezia e conoscessi
tutti i misteri e tutta la scienza; se anche possedessi
una fede così grande da trasportare le montagne,
ma non avessi Amore, io non sarei nulla.
E se anche distribuissi tutti i miei averi ai poveri
e offrissi il mio corpo perché fosse bruciato,
ma non avessi Amore, niente di tutto ciò mi gioverebbe.
L’Amore è paziente, è benigno; l’Amore non arde di gelosia,
non si vanagloria, non s’insuperbisce,
non si comporta in maniera sconveniente,
non persegue il proprio interesse, non si indigna,
non nutre alcun risentimento per il male ricevuto,
non si rallegra dell’ingiustizia, ma gioisce della verità.
Tutto ammette, tutto crede, tutto spera, tutto sopporta.
L’Amore non avrà mai fine. Invece le profezie scompariranno,
il dono delle lingue cesserà, la scienza svanirà.
Perché la nostra conoscenza è imperfetta,
e imperfetto è anche quello che profetizziamo.
Ma quando verrà Ciò che è perfetto,
tutto quello che è imperfetto sarà annullato.
Quando ero bambino, parlavo da bambino, sentivo da bambino.
Ora vediamo come in uno specchio, in maniera oscura,
ma allora vedremo in modo chiaro, faccia a faccia;
adesso conosco soltanto in modo imperfetto,
allora invece conoscerò come sono conosciuto.
Ora, dunque, rimangono la Fede, la Speranza e l’Amore. Questi tre.
Ma quello più importante di tutti è l’Amore.
“Hymn to Love” from the first epistle of St. Paul to the Corinthians
If I speak in the tongues of men and of angels, but have not love,
I am only a resounding gong or a clanging cymbal.
If I have the gift of prophecy and can fathom all mysteries and all knowledge,
and if I have a faith that can move mountains, but have not love, I am nothing.
If I give all I possess to the poor and surrender my body to the flames, but have not love, I gain nothing. Love is patient, love is kind.
It does not envy, it does not boast, it is not proud.
It is not rude, it is not self-seeking, it is not easily angered, it keeps no record of wrongs.
Love does not delight in evil but rejoices with the truth.
It always protects, always trusts, always hopes, always perseveres.
Love never fails. But where there are prophecies, they will cease; where there are tongues, they will be stilled; where there is knowledge, it will pass away.
For we know in part and we prophesy in part,
but when perfection comes, the imperfect disappears.
When I was a child, I talked like a child, I thought like a child, I reasoned like a child. When I became a man, I put childish ways behind me.
Now we see but a poor reflection as in a mirror; then we shall see face to face. Now I know in part; then I shall know fully, even as I am fully known.
And now these three remain: faith, hope and love. But the greatest of these is love.
“Himn për dashurinë” nga etra e parë e Shën Palit Korintasve
Po t’i flisja gjuhët e njerëzve e të engjëjve, por të mos kisha dashurinë,
do të isha porsi bronzi që kumbone porsi cimbali që tingëllon.
Po ta kisha dhuratën e profecisëe t’i dija të gjitha misterete të gjitha dituritë;
po ta kisha edhe fenë e plotë, me të cilën të mund t’u shdërroja vend maleve,
por po të më mungonte dashuria, s’do të isha asgjë!
Po ta ndaja lëmoshë mbarë pasurinë time dhe po ta jepja trupin tim të digjej,
por, po të më mungonte dashuria, nuk do të më vlente asgjë!
Dashuria është zemërgjërë, është e dhimbshme, dashuria,
nuk ka smirë, nuk mbahet në të madh,
nuk krenohet, nuk është e panjerëzishme,
nuk kërkon interesin e vet, nuk hidhërohet,
nuk e mban mend të keqen, nuk i kënaqet padrejtësisë,
por i gëzohet të vërtetës.
Arsyeton gjithçka, beson gjithçka, shpreson gjithçka, duron gjithçka.
Dashuria nuk mbaron kurrë.
Profecitë mbarojnë, gjuhët shuajnë, njohuritë marrin fund.
Sepse njohuria jonë është e kufizuar dhe e kufizuar është profecia jonë.
Por, kur të arrijë përsosmëria, çka është e kufizuar do të marrë fund.
Kur isha fëmijë, flisjaa si fëmijë, mendoja si fëmijë, arsyetoja si fëmijë.
Kur u bëra njeri i pjekur, flaka çka i përket fëmijërisë.
Vërtet, tani shikojmë si në pasqyrë e nëmënyrë të errët,
por atëherë do të shohim faqe–faqas!
Tani njohuria ime është e kufizuar, atëherë do të njoh plotësisht,
sikurse jam i njohur.
Tani, veç, mbetet feja, shpresa dhe dashuria-këto të tria-
Porse më e madhja ndër to është dashuria.
